صحراگردی برای توسعه ملی
مضاعف سازی فرصت ها و شیوه های معیشت در مناطق بومی یکی از کاراترین روشها برای کاهش فشار بر منابع طبیعی است. صحراگردی (معادل فارسی outdoor-going و به معنای انواع فعالیت های توریستی طبیعت-بنیان) و به ویژه اکوتوریسم ( در اینجا به معنای غالب آن یعنی طبیعتگردی کاملا مسئولانه) نمونه هایی کاملا امتحان شده و قابل برنامه ریزی را در همین جهت ارائه می کند.
هدف از ارائه یک کارگاه مستقل در مجموعه کارگاه های دوره حرفه ای بازاندیشی در آموزش مفاهیم پایه محیط زیست نیز به واقع بیش از آنکه ارائه فرصتی برای بازاندیشی در مفهوم طبیعتگردی باشد، فراهم آوردن امکانی برای ارائه الگو از توسعه محلی با مشارکت جامعه بومی است.
یعنی مدلی که سرمایه گذاری، فعالیت و بهره برداری هر سه توسط جامعه بومی انجام شده و مطلقا هم منطبق بر ظرفیت اکولوژیک منطقه و در نهایت در جهت تقویت و تحکیم این ظرفیت باشد. به واقع انتظار می رود که فراگیران دریابند چگونه می توان با سرمایه گذاری و برنامه ریزی در طرح های بومگرا همچون اکوتوریسم انگیزه مالی و پایدار در جامعه محلی برای حفظ طبیعت ایجاد کرد.