بیابان زایی، به هر دو مفهوم افزایش مساحت بیابان ها و همچنین تقلیل زادآوری سرزمین مشکل غالب کشورهای خاورمیانه به شمار می رود. اما این مشکل شاید در ایران حادتر باشد به این خاطر که سالهاست به ویژه ایران در صدر فهرست کشورهایی از جهان قراردارد که تحت تاثیر بیابانزایی به واسطه مولفه انسانی هستند. از سوی دیگر شدت فرسایش خاک نیز (که خود می تواند هم عامل و هم معلول بیابانزایی باشد) موجب شده ایران در فهرست کشورهای به شدت رودررو با ناپایداری محیطی قرار گیرد. متاسفانه به نظر می رسد که با وجود اهمیت افزون تر دو مولفه بیابان زایی و فرسایش خاک نسبت به دیگر مسائل محیط زیست ایران کمتر مورد توجه کنشگران سبزگرای ایران قرار گرفته اند. شاید به این خاطر که کنشگری محیط زیست در ایران عمدتا پدیده ای مرتبط با اقشار متوسط شهری است در حالی که بیابان زایی عمدتا فقیرترین و دوردست ترین جوامع محلی و روستایی را تحت تاثیر قرار می دهد. هدف از برگزاری این کارگاه هم در وهله اول همین است: مسئله بیابانزایی را به دغدغه ای عام حتی برای شهرنشینانی تبدیل کند که اساسا درک ملموسی از اثرات بیابانزایی و فرسایش خاک ندارند. فراگیران باید به ویژه با ابعاد اجتماعی و فرهنگی یک برنامه سرزمینی برای بیابان زدایی و مهار فرسایش خاک آشنا شوند.
